بوف تنهایی من

و اکنون سالهاست که من در انزوا و تنهایی خود غرق شده ام و جز نظاره به رنج ها و درد هایم که هر روز بیشتر آزارم می دهند هیچ نتوانم کرد.

من از ازل هستی ام را باخته بودم و جز این بیابان حسرت هیچ پناهی و مأمنی را نیافتم واین تنها قسمت من از زندگی بود و حال در مرداب تنهایی خویش همچون پروانه ای هستم که در تاری افتاده که عنکبوتش سیر است، نه می توانم پرواز کنم و نه اینکه بمیرم.