بوف تنهایی من

دوستی گفت: تو به مانند ماهی می مانی که خود را در تنگ حبس کرده ای و می گویی دریا کجاست!

در جواب او می گویم: مگر نه اینکه این ماهی به اراده خود نبوده که در این تنگ قرار گرفته و حال که به دنبال دریا می گردد روزها و ماهها و سالها. حتی اگر دریا را بیابد باز هم نمی تواند به ریا برسد چون این ماهی نیست که خود را در تنگ حبس کرده، او به هنگام حبس شدن از خود اراده ای نداشت و این به خاطر وابستگی ماهی به آب بود که باعث شد حتی به مقدار اندکی از دریا نیز دل خود را خوش کند. حال این ماهی خسته است و دلگیر از این مکان که در آن مجبور به ماندن است و فقط در طلب دریا تنها توانش گریستن و خواستن آن است همین. گرچه دریا را بیابد اما توانی برای رفتن باقی نیست چون تمام توانش را برای خواستن دریا گذاشته! و حال چه سود؟!

پروانه هنگامی میمیرد که تازه به تنها آرزوی خود رسیده است.